ادوارد دست قیچی
بعضی وقت‌ها آدم درمیان جمع باز هم تنهاست - اگر بقیه دوستش داشته باشند دیگر اسمش تنهایی نیست ، نوستالجیاست واندکی حالت مازوخیستیادوارد دست قیچی
بعضی وقت‌ها آدم درمیان جمع باز هم تنهاست - اگر بقیه دوستش داشته باشند دیگر اسمش تنهایی نیست ، نوستالجیاست واندکی حالت مازوخیستیعجلوابالصلاه:))
سلاااااااااااااااااااااام.نماز روزه ها قبول.عبادات و طاعات مقبول درگاه حق باریتعالی انشاءالله.آباجی خانوم رو هم دعا بفرمایید.
سلام دادا ادی.ارادت شدید با سس دو رنگ و نون اضاف.یادش به خیر. ده ده به خیر.
خواهری الی کجایی؟ فارغ شدی از تحصیلاتت مادر؟
پاستیلی کوچک ما چه میکنه این روزا؟
ما هم بسیار خوب میباشیم.امروز بالاخره تونستم روزه بگیرم.نپرسین چرا تا حالا نگرفته بودی که اونوقت باید بشینم براتون قصۀ حسین کرد شبستری رو تعریف کنم و یه دل سیر براتون روضه بخونم و خودم و شما های‌های گریه کنیم.خب این از این.
و اما سر نماز صبح چقدر خودم به خودم خندیدم.اینطوری شد که موبایلمو برای ساعت 3:30 صبح تنظیم کردم و زنگ مجددشو برای ساعت 4:00.منم که آباجی خانوم میباشم خودم میدونستم با زنگ دوم از جام کنده میشم.خلاصه با شور و شعف زیاد پاشدم و بدوبدو رفتم برای خودم غذا گرم کردم و همونطوری سرپا خوردم.
چراغ آشپزخونۀ مامی سرپیچش خرابه و خلاصه با چراغ هود داشتم سحری تناول میکردم.بعدش رفتم یه کم ویتامین‌گیری کردم و دسر هندونه خوردم که تشنه نشم و بعدشم قرص سنتروم با ویتامین ث جوشان با طعم لیموی تازه نوش کردم و رفتم دندونامو بدوبدو شستم و عینهو عَلَم(اَلَم) یزید وایسادم کنار رادیو تا ببینم کی اذان میگه و بشتابم به سوی وصل با یار.وضو هم گرفته بودم.قشنگ تا آخر اذان نشستم یه ذره قرآن خوندم بعدشم رفتم واسه خودم جانماز انداختم و رسیدیم به معضل اساسی و مشکل پایه‌ای من در امر مهم و خطیر اقامۀ نماز.اگه گفتین چیه؟جااااااان؟نخیر.از اون لحاظ منظورم نبود.
معضل اینجانب همانا قد نردبان من (بگو ماشاالله) و قد کوتاه چادرهای موجود در منازل اهل محلۀ لی لی پوت میباشد.
یعنی چادرنماز خونه ما خیلی ناناز و گل منگولی و خوشگل و تمیزه ولی قشـَ َ َ َ َ َنــــگ تا زیر زانوهامه.
منم اون وقتا که هنوز مجرد بودم اومدم و شاهکار قرن به خرج دادم.یعنی چی؟یعنی این که یه چادر میبستم به کمرم و یه چادر هم سرم میکردم.آباریکلا......یه چیزی تو مایه‌های درخت کاج بابانوئل.فکر کنین از کمر چادر من چین داشت.ای جـــــــــــــــــــان.آدم یاد این ترانۀ دهۀ شصت میفتاد: دختر کولی ....ای نازنین دختر..................یه همیچین چیزایی تا اینجا که میگه:بیا چین چین دامن........بیا یکی یکدونه دختر.آره اینطوری.
به هرحال دیدیم توی این تاریکی دم سحر و با بی چراغی مفرط کی حال داره دنبال یه چادر دیگه بگرده.بعدشم مامی من اصلا چادری نیست و همش مانتوییه پس نتیجتاً چادر دیگری موجود نخواهد بود.البته یه چادر دم دستی داره که مثلاً باهاش گوگول خان کوچک رو یه دقیقه میبره پایین.خب اولا از شئونات اسلامی به دور بود.چرا؟ اولاً که "النظافۀ من الایمان".چه ربطی داره؟ ربطش اینه که پایین چادرهای مشکی و چادرهای مال بیرون دیدین همش میماله به زمین و پله و اینور و اونور؟خب واضحه دیگه.بعدشم چه معنی داره آدم یه چادرش سفید و گل گلی ریز باشه یه چادرش سرمه‌ای باشه با گلهای به سبک کوبیسم؟اونوقت هرچی تیپ و استایل نمازه به هم میخوره.
بعدش من امروز صبح پیراهن تنم بود.همیشه خدا تیشترت با دامن یا شلوار پوشیدما ولی امروز پیرهن تنم بود.واسه همینم چون از دیروز مانتو و شلوار و مقنعه‌مو شسته بودم مقنعه رو سرم کردم شلوارم رو هم پام کردم.نخیر اشتباه نکنین.با اون وضع مضحک موجود اصلا نماز نخوندم.چادر نماز رو هم عین شنل انداختم سر دوشم.شدم یه زوروی اساسی.بعدش سمت راستم، میز میک‌آپ و آینه دراور مامی بود.یه نیمچه نگاهی به خودم کردم نمیدونم چرا توی اون تاریکی که خودمو مثل یه شبح سیاه دیدم هم از خودم ترسیدم هم به ریخت خودم خندم گرفت.حالا مگه میتونم جلوی خندمو بگیرم.
اقامه کردم....هرهرهرهر......با چشمای بسته نماز خوندم بازم هی میخندیدم....اومدم قنوت بخونم فرتی زدم زیر خنده.رکوع رفتم که دیگه خیلی مسخره بود.همه تن و بدنم میلرزید.انگار دارم بندری میرقصم.اونم در مدل دولا.فک کن.دولا شده باشی و شونه هات هی بلرزن.حتی از تجسم خودم از ویوی پشت داشتم از خنده میمردم. با اجازتون نماز رو شکستم و از اول خوندم.
التماس دعا.
) من که برات اس ام اس زدم اونم دوتا برای محکم کاری.خلاصه اگه گفتین باباخان کجا بید؟.............تبریز
.البته قبلا گفته بود ولی من یه اپسیلون هم فچ نمیکردم به این زودی بره.یحتمل فردا برسه.دلم براش تنگ شده خیلی زیاد.
حال و هواها
سلام. صبح شنبه ی همگی به خیر.....سلام به خواهری ها و داداشی ادی. خوبین؟
ممنونم منم خوبم.
این نوشته های ادی یه جور ناجور به دلم نشست. خیلی ناجور.همچین که اول صبح شنبه بری توی هپروت و برنگردی.
خلاصه که..........................دانیم دانیم.....همین
کوشولوها و عزیزان دل آباجی خانوم! تا روز بیست و یکم باید کارکردها رو ببندم بنابراین یه کوشولو سرم شلوغه.یه کمی هم حال و هوای آشفته پاشفته این روزا که ادی جان قشنگ میدونه من چی میکشم آروم بشه بعد با خیال راحت راحت میام.
کی جون مونا ساکس رو قسم خورده؟ هااااااااااان؟ هاااااااااااااااااااااااااااااان؟ آی نففففففففففسسسسسسسسسسسسس کش ش ش ش ش ش ش ش !!!!!!!!!!!!
آباجی خانوم خیلی دوستتون داره. میدونستین ولی گفتم بیشتر بدونین.
این روزا آباجی خانم از هر روز دیگه بیشتر عاشق خانواده اش شده.بیشتر عاشق پسرک و باباخان پسرک شده. بزرگ شده عاقل شده.حال و هواها مربوط به این موضوعه.آره دارم پیر میشم.دارم میرم توی مرحله جدید زندگیم. یه جور بلوغ روانی و حس متضاد زیبای ملس.
خیلی خوبم.راست میگم!!!!
سلااااااااااااااااااام.
بازم آباجی خانوم پر از انرژی اومد. با همون سرزندگی همیشگی.
خیلی خوبم.راست میگم
یه وقتایی همه چیز به هم میپیچه.برای همه پیش میاد.ولی شاید من خیلی بزرگش میکنم. نمیدونم.خلاصه دعوتمو از عزرائیل جان پس میگیرم و بهش از همینجا اعلام میکنم عاشقانه زندگیمو دوست دارم.
عشقهای بزرگ زندگیم یعنی باباخان پسرک و خود پسرک و مامی و داداشی.اینا هستن که به عشقشون زنده هستم.آدم تا وقتی همه چیز داره هی جفتک میپرونه (بلا نسبت همتون).ولی وقتی ازش میگیرنش یا اتفاقی اونو از دست میده قدر اون چیزو میدونه. حتی قدر حواس پنجگانه رو باید بدونیم. خیلی غافلیم. نه؟
مرسی از پرانتزباز عزیز.مرسی.هرکاری کردم بیام پیشت نشد.
بازم مرسی از الی و ادی عزیزم.دوستون دارم مهربونای خودم.
غار تنهایی
این منم. من تلخ.یک من بی محتوی و بدون بعد.خسته هستم از همه چیز.از زندگیم.از خانواده.گناه من چیست؟
گناه من چه بوده؟
خیلی خسته هستم. بیش از آنچه که حتی فکرش را بخواهید بکنید. با الهی و نازی و آخیش و اینا هم خوب نمیشم.
دلم میخواد سرمو بذارم روی سینه یا شانه کسی که تا حالا منو ندیده و منم تا حالا ندیدمش و یه دل سیر اشک بریزم. هق هق کنم. داد بزنم: خدااااااااااااااااااا
نمیدونم چرا.نمیدونم چمه.دلمم نمیخواد بدونم. بازم خسته هستم.بازم کوههای جماران با تمام صلابت و استواری و رنگ خاکستریشون سرک کشیدن و دارن به من از پشت یه عالمه درخت پربرگ سبز زل میزنن.
مهم نیست. این زل زدنها برام عادی شده. دوتا دختر توی اطاق پشت کامپیوترهاشون نشستن.یکی داره چت میکنه و با دنیای پسرهای توی چت آشنا میشه اون یکی رو خبر ندارم.هه....مهم نیست.
امروز...........امروز......خیلی برام سخت داره میگذره. دلم میخواد بنویسم چه مرگمه ولی انگشتام نمیره به طرف اون حروفی که باید بره. بیخودی برای خودشون ویراژ میدن و رد گم میکنن.
نمیخواستم جو این جا رو به هم بزنم.ولی حال خوشی ندارم.
دو هفته پیش هفت تا دیازپام ده رو به سلامتی عزرائیل رفتم بالا و یه شبانه روز فقط خوابیدم. دلم نمیخواست بیدار بشم. اصلا.میدونستم فقط مسموم میشم احتمالا. خبری از مردن نبود.
دوست دارم بمیرم و دیگه توی این دنیای کوچک مادی و مضحک نباشم.
همین.
عزرائیل عزیزم کی منو توی آغوش خودت میگیری؟ کی میتونم سرمو بذارم روی شونه های امن تو؟
کی؟
پ.ن:اگه دلتون خواست بیاین وبلاگ خودم یعنیabajikhanoom.blogsky.com همون اونجا کامنتها تاییدیه .هیچکدوم رو تایید نمیکنم و فقط میخونم و گریه میکنم.مرسی.اگر دوست داشتین اینجا هم میتونین بذارین.
گوگول خان من
پس نوشتش: نمیدونم چرا وقتی داره play میشه انقدر تند تند میره. شماها میدونین چیکارش بکنم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
سلامممممممممممممممممممممم
این گوگول خان منه
یادتون باشه حتما اسپیکراتون روشن باشه تا هنرنماییشو بشنوین
ببخشین دیگه سوسکه از دیوار بالا میره مامانش میگه قربون دست و پای بلوریت. شده قضیه من.
انقدر ذوق کردم دوست داشتم اول خواهری و داداشی ببینن.
این شما و اینننننننننننننننننننننننن گوگوووووووووووووووول ل ل ل ل ل !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Photo Sharing - Upload Video - Video Sharing - Share Photos